Koinonię Jan Chrzciciel cechuje duchowość KeKaKo, przeżywana na wzór postaci Jana Chrzciciela – ogłaszającego, zapowiadającego i wskazującego na Jezusa, Baranka Bożego, który gładzi grzech świata. Duchowość ta kształtuje mentalność sprzyjającą budowaniu Kościoła nie tyle ewangelizowanego, co raczej ewangelizującego. Prowadzi ona od wyjaśniania kim jest Jezus, do przedstawienia Go jako Osoby żyjącej i działającej mocą Ducha Świętego.

KE – kerigma, czyli głoszenie śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Dla nas oznacza to bycie świadkami osobistego spotkania z Panem Jezusem. Takim świadkiem był również Jan Chrzciciel.

KA – karisma, czyli dar łaski. Takim darem w swej istocie jest Duch Święty, udzielający charyzmatów, które potwierdzają głoszone Słowo i budują wspólnotę. Dla nas oznacza to życie w mocy Ducha Pięćdziesiątnicy i posługiwanie charyzmatami w atmosferze radości, jakiej doświadczył Jan Chrzciciel, napełniony Duchem Świętym w łonie swojej matki, Elżbiety.

KO – koinonia, czyli komunia. Dążenie do przejścia od osobistego spotkania z Jezusem do spotkania z bratem, będącym członkiem tego samego Ciała, w którym wszyscy jednoczą się ze sobą w miłości (caritas). Dla nas oznacza to życie w przyjaźni we wspólnocie ożywianej wiernością i służbą na wzór Jana Chrzciciela, który swoje życie złożył w darze aż do męczeństwa.

CHARYZMAT WSPÓLNOTY

Charyzmatem Koinonii Jan Chrzciciel jest promowanie nowej ewangelizacji, poprzez różnoraką działalność ewangelizacyjną i formacyjną oraz budowanie wspólnoty. Naszą cechą charakterystyczną jest kerygmatyczne głoszenie Ewangelii, otwartość na znaki charyzmatyczne i intensywne życie wspólnotowe. Koinonia stara się odpowiadać na potrzeby Kościoła, oferując ewangelizację nową w swym zapale, metodach oraz środkach wyrazu (tj. nową ewangelizację w rozumieniu Jana Pawła II).

Działalność pastoralna Koinonii Jan Chrzciciel opiera się na trzech zasadniczych filarach, nazywanych w skrócie KeKaKo, od słów ,,kerigma”, „karisma”, „koinonia”.

Pierwszym filarem jest bezpośrednie przepowiadanie kerygmatyczne i formowanie ewangelizatorów w szkołach ewangelizacji. Drugim filarem jest promowanie spotkań ewangelizacyjnych i formowanie członków Wspólnot Rodzinnych do pełnienia rozmaitych posług o charakterze charyzmatycznym. Trzeci filar to budowanie wspólnot, żyjących w atmosferze przyjaźni i doświadczenia spotkania z Chrystusem zmartwychwstałym, na modlitwie i we wzajemnym dzieleniu się życiem.

Wszelka działalność pastoralna Koinonii wpisuje się aktywnie w duszpasterstwo prowadzone przez lokalne struktury kościelne, wnosząc charakterystyczny dla niej wkład w realizację planów pastoralnych, formułowanych przez te struktury.

Działalność pastoralna wspólnoty sprowadza się do 4 ważnych elementów, którymi są:

• DOM MODLITWY

Dom Modlitwy to cotygodniowe spotkania ewangelizacyjne w małych grupach, odbywające się w domach członków Koinonii, polegające na wspólnej modlitwie, czytaniu słowa Bożego i świadectwie spotkania z Jezusem.

• WSPOLNOTY RODZINNE

Spotkania Wspólnot Rodzinnych, zwane Agapitami (gr. agape – przyjacielska miłość), odbywają się raz w miesiącu w domach rodzinnych i gromadzą zadeklarowanych członków Koinonii mieszkających w pobliżu siebie. Mają charakter formacyjny i oparte są na modlitwie (także wstawienniczej), nauczaniu i braterskiej agapie. Nazwa spotkania „agapito” odnosi się do więzi przyjaźni, leżących u podstaw istnienia Koinonii Jan Chrzciciel.

• KOINONIA

Spotkanie Koinonii odbywa się co miesiąc i gromadzi zadeklarowanych członków lokalnej wspólnoty. Służy wzrostowi duchowemu, pogłębieniu więzi wspólnotowej i formacji ewangelizacyjnej.

• POSŁUGI

Zadaniem poszczególnych posług we wspólnotach jest realizacją konkretnych zadań, jak np. organizacja i prowadzenie spotkań ewangelizacyjnych (np. diakonia muzyczna), formacyjnych (np. szkoła nowej ewangelizacji), dla dzieci, młodzieży, małżeństw, osób konsekrowanych i innych grup. Posługi te Koinonia pełni zarówno w odniesieniu do własnych członków (np. modlitwa wstawiennicza), jak i na zewnątrz (np. modlitwa wstawiennicza i posługa ewangelizacji), odpowiadając na zapotrzebowania lokalnych struktur kościelnych (np. projekt EWOLUCJA a STWORZENIE), a także wobec osób spoza Kościoła (np. projekt WYPEŁNIENIE).